Poradźcie

Małgorzata ocds · Wysłany: Pon 12:09, 05 Mar 2007 Temat postu: Poradźcie

Kochani, dzięki Skrzatowi, że pozwolił mi rownież i wypowiadać sie na tym forum. Wiecie, mam problem, mimo iż w sercu czuję się świecką karmelitanka, nie myślcie że nie mam duchowych problemów....no i właśnie taki powstał ostatnio a właściwie ciągnie się dość długo od nerwicy natręctw której skutki, choć się już skończyła odczuwam do dziś...otóż chodzi o sakramenty, a właściwie o jeden...Pokuty i Pojednania. Odkąd zmieniłam spowiednika - kier. duchowy poszedł swoją drogą - nie mogę sobie poradzić...zmieniłam spowiednika na kapłana z parafii - wiadomo jest bliżej, ale przez to, że też miał problemy ze sobą kiedyś...a teraz jest moim spowiednikiem całkowicie zablokowało mnei coś na ten sakrament...nie mogę się do końca otworzyć...nie mgę uświadomić sobie, że kapłan to tylko "zakrywka" Chrystusa...Bardzo sę męczę i tracę chęć do sakramentów.... Nie mam szans na zmianę spowiednika ze wzgl. na sytuację zdrowotną - zdana jestem na tych z parafii. Jak się odblokować wewnętrznie...??? Jeżeli możliwe by było to proszę o jakieś rady a szczególnie zależy mi na wypowiedzi Skrzata jako osoby duchownej.

Mskrzat · Wysłany: Nie 22:53, 18 Mar 2007 Temat postu:

Wiesz Małgosiu też jestem doświadczony tym, co Ty. Miałem spowiedników prawie kierowników, ale kiedy się nimi starali, kiedy ja otwierałem się na nich zostawali przeniesieni gdzie indziej i tak się wszystko skończyło, Później straciłem chęci na to by mieć kierownika i spowiednika. Niełatwo kroczyć samemu i być pomocą dla innych w kroczeniu. Co pozostaje? Pozostaje Pismo Św. czytanie życiorysów ludzi, którzy przeżyli wiarę, którzy doszli do celu, jaki jest Bóg. O tak to ważne jest żeby mieć w zyciu cel i sens życie drogi. Swojej. Pamiętam raz, gdy odmawiałem różaniec słyszałem jak w kościele była czytanka o o.Pio. Przeszła do niego kobieta, która dokonała aborcji, nagle jak by sen czy cos w tym rodzaju pokazał się jej i zobaczyła ludzi, którzy na ramionach trzymali podest na nim był tron a na tronie siedział człowiek w koronie papież, który twarz miał do niej podobną. Sen znikł a o.Pio powiedział tym miał być Twój syn. To dało mi do myślenia, gdy nawet serce targa wątpliwość czy nawet nie widzę sensu tego, co robię, gdy widzę, że upadłem tak nisko i niżej już nie da się idą do spowiedzi wyznaję grzechy i słyszę kapłana alter Christi, -drugiego Chrystusa, który mowie do mnie i dotyka konkretnych rzeczy, skąd wie, o czym ma mówić? Jest kapłanem?.Tak to drugi Chrystus.

Iwona · Wysłany: Wto 15:09, 20 Mar 2007 Temat postu:

Małgorzato ocds.
Małgosiu , moja rada jest bardzo prosta.Nie możesz , idąc do spowiedzi mieć na uwadze błędów Twojego spowiednika.Istotnym celem , jest Twoje sumienie i oczyszczenie jego.Natomiast to , co ów ksiądz uczynił pozostaje jego sumieniem i on za nie , bedzie odpowiadał przed Bogiem nie Ty.My nie jesteśmy godni ,aby oceniać jego czyny i robić tego nie powinniśmy .Toteż, nie patrz na jego czyny , lecz na swoje z , których spowiadać się zamierzasz.Zobaczysz ,że będzie Ci lżej wyznawać wobec niego swoje grzechy,gdyż on jest narzędziem Boga , który czyni swoją powinność.Nie przekreślaj tego księdza , to jest błąd.Okazać się może , iż zrozumiał swe złe uczynki i swym doświadczeniem , bardziej może być oddanym Bogu , aniżeli ci , którzy tego nie uczynili.A może ten zakręt z prostej drogi , tylko po to był , aby ów ksiądz upewnił się w swym powołaniu .

Watpiacy...

co do księdza który kroczy i błądzi.. św. Franciszek podobno powiedział kiedyś że wszystkich kapłanów - nawet tych najmniej godnych- wycałowałby po rękach, bo oni na rękach noszą Chrystusa. i to jest istota. z moich doświadczeń spowiedzi, jak tak patrze, to wnioskuję, że każdy kapłan jest inny i inaczej patrzy na świat, grzechy i ludzi. Miewając poważne problemy ze sobą i wyznając je na spowiedzi widziałem różne reakcje - jedni nie mówili nic, inni mówili, że to wcale nie jest takie ważne, inni mówili ogólnikowo, jedni opieprzali (przepraszam za wyrażenie), inni motywowali aby się starać i wogóle... ale choć niewątpliwie trafna rada spowiednika była pomocna i to nie raz, nie mówiąć już o tym, gdy spowiednik z troską i próbował zagłębić się w problem i mocniej go poruszyć, że to było bardzo pomocne, ale dla mnie istotą są słowa absolucji - "I ja odpuszczam Tobie grzechy..." dziwnie się czuję, gdy kapłan mówi je sobie gdzies tam po cichu, lub jakoś tak niestarannie, ale wiem, że mimo wszystko sam Chrystus ogarnia mnie swoją miłością i dotyka miłosierdziem, na które jako wielokrotny recydywista wcale nie zasłużyłem, ale On jest większy niż mój grzech - i mnie kocha. i ta miłość wzywa aby na nią odpowiadać miłością...