Roobaczkowe skrobanie... :)

robaczek · Wysłany: Pon 22:20, 20 Mar 2006 Temat postu: Roobaczkowe skrobanie... :)

Eeee...yyy... Bo ja sie wstydzę... Very Happy

robaczek · Wysłany: Pon 22:22, 20 Mar 2006 Temat postu:

1.

Złączyć w jedno
Twardość marmuru
I sypkość piaskowca...

Myśli tak ukryte, że prawie nieuchwytne...

A jednak próbować trzeba!

To śpiewanie serca, nie daje spokoju.
Nie można przejść obok ot tak,
Całkiem obojętnie.

"Mów! Pisz! Śpiewaj! Wołaj o Miłości!
Powiedz, że Ona sensem,
Ona jest spełnieniem!
Pragnienie swiatła może zaspokoić,
Każde w ogóle pragnienie
Zaspokoić, uświęcić, przemienić..."

Amen! Amen! - niech się stanie!
Oto ja...

2.

Lecz prawda to czy tylko ułuda?

Ten głos, śpiewanie,
Muzyka nietutejsza bo w błękitu odcieniach.
Ogień co wypala, oczyszcza,
Trawi jak gorączka chorego młodością,
By uleczyć ostatecznie?

A jednak chyba tak...

Otrzymałem Słowo i siłę by mówić:
Niech się jedno stanie
Marmur i piaskowiec
Niebo i ziemia.
Złączone odtąd w jedno,
Zaślubione sobie... Słowem.
Bo Słowo to Miłość.

Jam Twój sługa...

3.

To Słowo...
Ono, tylko ono ma taką moc.
Słowo - to które było na początku,
To które pamięta poczatek wszystkiego.
Ono, które samo nie ma początku.

Cała wieczność w sekundzie
Istnienia się objawia.
Coraz to inna choć przecież niezmienna.
Wieczności nie starczy
By Wieczność przeniknąć...
Zrozumieć.
Bo Wieczność to Słowo.

Przestrzeń istnienia w przestrzeni słowa,
Jak kropla wody w całym oceanie.
Maleńkość zamknięta w tym co nieogarnione..

I tylko Słowo tak wielkie, tak świete
Że ponad wszystkim
Choc w wszystkim obecne.

Amen!

4.

Jam Twój sługa, jam Twój sługa, tak ale...
Wątpliwość ciągła jak gość nieproszony.

Prawda to czy ułuda?

Ten śpiew, delikatne granie,
Od którego huczy czasem całe wnętrze...
Zbyt małe by pomieścić nieskończoność.
Ułuda to czy moze jednak...Powołanie?

Nadzieja zmieszana ze strachem.
Wszak jestem tylko młodzieńcem...

5.

Amen! Amen! - niech się stanie
Co stać się powinno.
Niech się stanie, co drzwi otworzy Miłości,
Słowo wypuści na świat.

Jeżeli to Twój Głos
Muzyko odwieczna, Słowa harmonio... to
AMEN! AMEN!
Oto ja!

6.

Pójdę będę śpiewać.
Bo śpiewania potrzeba.

Odkrywać będę światu choć cześć Tajemnicy.
Tyle ile można,
Na tyle, na ile słowo odsłonić Słowo może...

Marmur i piaskowiec pójdę łączyć w jedno,
Niebo z ziemią...
Pójdę, będę wiązać... Słowem.

Amen! Amen!

robaczek · Wysłany: Pon 22:24, 20 Mar 2006 Temat postu:

I co o tym myślicie??? Smile

robaczek · Wysłany: Pon 22:31, 20 Mar 2006 Temat postu:

I jeszcze to:

Szukam... szukam...
Ciągle szukam siódmego klucza
Który byłby w stanie
Otworzyć siódmy zamek siódmych drzwi.
Siedem spustów zamknięcia
Stałoby się przeszłością
Otwierając tym samym
Wrota siedmiu ran
na oścież...

Niech wejdzie Światło
Niech oświeci,
Niech uleczy.
Niech wszystko stanie się nowe,
Przemienione.

Tak jak i On przemieniony
Na Górze Tabor.

Mskrzat · Wysłany: Wto 11:25, 21 Mar 2006 Temat postu:

No no ladne to.ten pierwsy wiersz to tryptyk? Smile

. Myśle, że wierszować potrzeba nam bo nie moża zamykać tego co w wnętrzu.

Berenice · Gość

Roobaczkowa poezja przypomina mi Norwida Ya winkles

robaczek · Wysłany: Wto 22:10, 21 Mar 2006 Temat postu:

Yyy... A dlaczego tryptyk?? Jakoś nie mam takich skojarzeń Razz

Choć poezje Jana Pawła lubiem Very Happy

Hee... i jeszcze ten Norwid... Very Happy

robaczek

* * *

Boję się
Tego co zakryte mgłą horyzontu
Nieznanej przeczuwanej
Przyszłości
Pędzącej ruchem jednostajnym
Tysiąca przyrzeczeń
Z ręką na sercu
I śpiewu koguta
O świtaniu

* * *

Chcę wyruszyć
Ścieżką krętą
Stromą i ciężką

Iść pod wiatr
Z piaskiem w oczach
W śmieżycy i ulewie

Dreptać uparcie
Małymi krokami
Dziecka i Starca

I widzieć sens
Gdzie nic nie ma
Tylko śmierć i ciemno

Nieść Światło

C.D. mojej pseudopoezji Smile

robaczek

* * *

Stałam pod Krzyżem
spruchniałym, pochylonym
Nie było w nim żadnego wdzięku
Ani blasku
Tylko słońce krwawiło zachodząc

Wisiał metalowy
Z pięcioma ranami rdzy i starości
Opuszczony do końca
Nawet kapliczka z Maryjką
Odpadła

Tuż obok pod lipą
Dwie butelki po piwie
I ani kropli na dnie
Nawet Jan uciekł
Przestraszył się pijaków

Kolce głogu raniły
Chciałam wyjąć gwoździe
Powbijane niedbale
'Zostaw córko tak lepiej'

I niby już zwiesił głowę
Skonał
A jednak przecież
Patrzyły na mnie Zmartwychwstałe Oczy
Nadzieję wyśpiewywał skowronek

robaczek

* * *
Nie ma nic
Puste okna czarnej wyobraźni
Strzępy pożółkłej pamięci jak firanka
Poruszałyby się na wietrze
Gdyby był

Ale nie ma
Nie ma nic

Tylko lęk stary znajomy
Spogląda na mnie dużymi oczyma
Przesłania sobą krajobrazy życia
Resztki przeszłości rozbite o brzeg
Pamięci
Nie ma nic

robaczek

* * *
Pachnie wiosną
Zmęczone zmysły oddychają słońcem
Jeszcze nie dosyć masz odwagi
By stanać oko w oko
Ze Zmartwychwstaniem

Przez sztuczną szybę
Okiennych lęków
Spoglądasz
I szukasz pąków
Nowego istnienia